Een verborgen litteken

De uitdrukking ‘een foto zegt meer dan duizend woorden’ past bij de huidige wereld van uiterlijk vertoon. De buitenkant is leidend, de binnenkant lijkt ondergeschikt. Wij nemen vaak aan dat een foto de waarheid toont. Niets is minder waar. Dankzij de moderne technologie kunnen we ‘de waarheid’ steeds makkelijker manipuleren.

In de afgelopen vier jaar zijn er voor verschillende doeleinden diverse foto’s van mijn hoofd gemaakt. Een groot aantal betreft mijn hersenen en mijn schedel.

De scans

Omdat ik wil weten en begrijpen wat er in mijn hoofd is gebeurd heb ik mijn medisch dossier opgevraagd, inclusief de scans. Echter, ik kan als leek de foto’s niet goed duiden en vraag om een toelichting aan de professor, die gespecialiseerd is in sinustrombose. Hij vertelt mij dat mijn hersenscan niet overeenkomt met de persoon zoals die voor hem zit. Om daar meteen aan toe te voegen dat een scan niet zaligmakend is. De omstandigheden van het geval zijn ook belangrijk. Dat klinkt mij als jurist bekend in de oren. De professor is dan ook niet verbaast over het feit dat ik weer praat en al mijn ledematen kan gebruiken. Voor mij is duidelijk dat de scans hem niet voor de gek hebben gehouden.

Als ik de scans aan familie en vrienden laat zien blijkt al snel dat zij wel onder de indruk zijn. Vooral de schroeven in mijn hoofd en de grootte van het stuk schedel, dat destijds tijdelijk is weggehaald en later is teruggeplaatst, maakt diepe indruk. De grote vlekken op de scans krijgen niet of nauwelijks aandacht.

Litteken

Tot zover de buitenkant van mijn binnenkant. Nu de echte buitenkant. Op het eerste gezicht is er niets te zien. Ja, ik ben bijna vier jaar ouder geworden met de bijbehorende rimpels en grijze haren. Maar daar zijn trucs voor. De rimpels kan ik laten opvullen of wegpoetsen op mijn foto’s. Mijn grijze haren zijn gecamoufleerd met hulp van een andere specialist. Toch is er wel degelijk iets veranderd. Als ik voor de spiegel sta kan ik mijn litteken gedeeltelijk zien. Een litteken in de vorm van een vraagteken dat ruim 30 centimeter lang is en van bovenop mijn schedel naar de achterkant van mijn linkeroor loopt. Het resultaat van een levensreddende operatie (decompressieve hemicraniotomie). De kuil aan de linkerkant van mijn slaap verraadt de plek waar de kauwspier is doorgesneden. De helft van mijn hoofd voelt als een maanlandschap vol kraters.

De foto’s en scans van mijn hoofd zijn momentopnames en dus beperkt. Zij vormen slechts één kant van mijn verhaal. Met behulp van woorden kunnen zij geïnterpreteerd worden waardoor er een compleet beeld van mijn hoofd ontstaat, inclusief mijn niet-zichtbare beperkingen. Beeld en woorden vullen elkaar aan. Maar in een wereld waar de nadruk ligt op de buitenkant ben ik ‘blij’ met mijn litteken. Ik neem het advies van mijn vorige neuroloog dan ook graag ter harte: ‘Als mensen je verhaal niet willen geloven, dan kan je altijd nog je litteken laten zien.’

Lees hier de vorige blog van Elisheva

Elisheva heeft in 2011 niet-aangeboren-hersenletsel opgelopen als gevolg van een Sinustrombose met hersenbloeding. Ze wil met haar blogs graag andere mensen hebben met het verwerken van een vergelijkbare traumatische gebeurtenis. Columns van andere mensen hebben haar namelijk ook geholpen!