Gehackt

Terwijl de wereld zich druk maakt om het wel of niet stoppen van het AstraZenica vaccin, heb ik mijn eigen dosis. Aan zorgen.

Het ging zo goed! Ik studeerde weer voltijd, had feestjes met mijn huis en deed zelfs selectie voor wedstrijdroeien… (oké, iets te hoog gegrepen.). Het leven leek wel… normaal?

Gehackt

Tot ik werd gehackt door mijn lichaam, de hele machineryplatgelegd. Geen energiemolecuul gaat er nog ín of uít. Ik voel mij completely drained.

Veel zoekwerk en schone scans verder, bleef er maar één ding over: angst. Angst was de hacker. Veilig in mijn slaapkamerbunker kan ik ook niet meer teleurgesteld worden, moet zij gedacht hebben.

Angst voor nog meer bloedingen, ander verdriet en gevechten met mijn lichaam, die zo veel energie kosten, maar die ik telkens weer verlies.

Alleen?

Gelukkig heb ik mijn huisgenoten. Door hen voelt het minder als ‘mijn wereld’ of ‘mijn geheim.’ Er is nog steeds gezelligheid, ook als ik te moe ben om het huis uit te gaan. Maar vooral, omdat ik niet alles hoef uit te leggen. Ze hoeven geen beroep op hun voorstellingsvermogen te doen, ze zien het. Of horen…. Want die wekkers, die zullen ze niet snel vergeten. Wat moeten ze dáár tuureluurs van zijn geworden. Ik en Snooze zijn altijd dikke maatjes. Andere keren ben ik wel wakker, maar staakt mijn brein:

‘Heb je sleutels? ‘Ja’ ‘zeker?’ ‘Ja!’
‘Dan trek ik de deur dicht?’ ‘heh?’
‘Nee, nee. geen sleutels sorry.’

Of mijn huisgenoot die een verhaal over voetbal vertelt. ‘Wat een onlogisch punt om over te steken’, denk ik halverwege de straat. Hij kijkt mij vragend na: ‘Waar ga je nou heen?!’
‘Je geeft mij een duw!’ ‘Nee, ja ik was toch aan het vertellen, die schouderduw…’

Bij deze distantieer ik mij graag van de crime scene die mijn hersenen zijn geworden. Wanneer de vieze theedoeken weer eens náást de wasmand liggen, zucht ik. We hebben ze gek gemaakt. Snooze en ik.

En nu wachten op de GGZ. Even geduld alstublieft.

Lees hier de vorige blog van Barbara

Barbara kreeg op haar 18e een hersenbloeding. Ze heeft drie maanden niet thuis gewoond en moest onder andere opnieuw leren lopen. Daarna is het nog twee keer op kleinere schaal gaan bloeden. Zij wil met haar blogs vertellen wat zo’n trauma met je doet en hoe de nasleep zichtbaar is in het studentenleven.