Een strijd met lichaam en geest

Ik voelde mij in de steek gelaten door mijn lichaam en mijn geest. De kracht had mij verlaten. Het is een vreselijk gevoel. Ik kon mijn lichaam niet meer vertrouwen, want het voelde niet meer van mij. Alsof ik het niet meer kon besturen.

Ik heb gemerkt dat als mijn lichaam mij in de steek laat, dat het voor mijn gedachten heel lastig is om positief te blijven. Ik moest echt moeite doen om overeind te blijven en niet in paniek te raken. Dat was net zo’n groot gevecht als het gevecht tegen de ziekte.

Kwetsbaar

Ik moest bekennen dat ik kwetsbaar was. Laten zien dat ik angstig en verdrietig was en twijfels had. En dat ik zo zwak was dat ik het gevoel had dat ik mijzelf niet meer kon redden. Mijn lichaam was aan het opgeven. Dat voelde ik en ik onderging dit heel bewust. Het besef dat ik niets tegen kon doen kwam keihard binnen.

Hier moest ik doorheen. Alleen, want ik moet het zelf doen. Ook al staat mijn lieve man altijd voor mij klaar om alles wat mogelijk is voor mij te doen. Hij moest hulpeloos toezien hoe ik aan de afgrond stond en niet meer wist wat te doen. Een gruwelijke gedachte. Ik zag zijn angst en wanhoop in zijn ogen en gezicht.

Wat nu?

Ik wilde mij aan het leven vasthouden. Dat wilde ik niet loslaten. Toen pas leerde ik eigenlijk hoe sterk ik was in nood. Ik dwong mijzelf om heel bewust te zoeken naar oplossingen.

Om mij niet te laten misleiden door angsten en twijfels, sprak ik iedere dag mijn hersenen toe, “kom op help mij om mijzelf psychisch onder controle te houden”. Iedere dag sprak ik mijzelf toe. Ik dwong mijzelf om niet alle gedachten toe te laten. Ik koos bewust om mij niet te laten misleiden maar mij te concentreren op dingen die ik graag zie en doe. Dat leid mij af. Ik zei vaak genoeg NEE tegen mijn gedachten.

Focus

De hele dag dwong ik mijn gedachten te focussen op mijn voeten. Dan waren mijn gedachten weg uit mijn hoofd. Ik voelde bewust mijn voeten op de grond, mijn hakken, mijn tenen. Als ik liep dwong ik mijn gedachten te voelen hoe het voelt aan mijn voeten, zolen en tenen. Ik liep veel op blote voeten.

Gefocust zijn was het beste wat ik kon doen. Langzaam nam ik de regie terug. Dat was te voelen. De kracht voelde ik langzaam terug komen. Ik besefte toen dat mijn leven positief aan het veranderen is.

Hoe serieuzer ik dit nam, hoe meer kracht bij mij terug kwam, omdat acceptatie geen strijd meer was, maar berusting. Dit is mijn weg geweest. Nu gaat het gelukkig goed met mij.

Lieky (uit 1953) werd in september 2012 getroffen door een herseninfarct. Na deze ingrijpende gebeurtenis was ze verward, bang en was haar vertrouwen in haar lichaam kwijt. Ze mistte veel informatie. Ze ervaarde veel onbegrip.

Met haar blogs en met haar Facebookpagina wil ze het begrip voor NAH vergroten. Ze wil dat mensen dankzij die informatie weer verder kunnen.
Ook maakt Lieky een uur lang radio met het programma ‘Luister naar N.A.H.‘ iedere zondagmorgen van 10 tot 11 uur. Dit is een programma voor en door mensen met NAH.
En Lieky heeft het boek ‘NAH, niets is wat het lijkt’ geschreven die je voor € 10,- kunt bestellen door haar een mailtje te sturen.

Lees hier de vorige blog van Lieky