Kom nou gewoon even Kees!

Zo vaak roep ik dat niet hoor maar als ik roep, “Kees kom nou gewoon even” dan is er een crisissituatie in de headquarters. (mijn brein). Er moet even snel een cadeautje gekocht worden voor een jarig kind. Totaal vergeten; zowel de verjaardag als de persoon. Niet dat er verjaardagen gevierd worden, maar kinderen willen toch wel graag cadeau met zonder taart, zoals op het kaartje staat.

Tuurlijk is het te druk in de winkel en iedereen danst langs elkaar om die anderhalve meter in stand te houden. Ik word er doodmoe van en het went nog steeds niet. Dan heb ik ook het idee dat iedereen wat dovig wordt, want er wordt zo geschreeuwd in de winkel.

Wat moet ik nou? Een onderwater zaklantaarn, ik weet nog hoe gek mijn jongens daarop waren. “Nee mevrouw, die hebben we alleen in de zomer”. Ach, lego, dat is vast altijd goed. Zo die prijzen zijn ook in de jaren goed aangepast…wat ga ik nu doen? Ik wil in ieder geval de speelgoedwinkel uit en ik ga naar de boekhandel. Een verfdoos, daar word je toch altijd blij van, wegwezen hier.

Bekaf

Kom ik buiten, krijg ik mijn fiets niet van slot. Wat is dit nu weer? Na tien minuten zweten en ergeren bel ik Kees. Nou Kees heeft wel wat anders te doen. Na de zoveelste goedbedoelde raad, zeg ik dat ik het nog wel even zelf probeer. Echt ik ben bekaf en de wanhoop is nabij. Kijk, mijn fietsmand is ook al gepikt, lekker dan. Ik sta me echt op te winden want verderop staat er een fiets met MIJN mand. Hoe durven ze!!!!! Kom ik dichterbij, herken ik nog veel meer van die fiets. Ohhhh, ik stop het sleuteltje in het slot en jawel “klik” schiet het slot open.

Ik ga, zonder cadeau, naar huis. Kees vraagt hoe ik nu die fiets van slot heb gekregen. Wat is het toch heerlijk als je zo snel kunt denken. “Nou, er kwam toch een knappe man voorbij, hij zag dat ik hulp nodig had en heeft me toen geholpen.” Zo snel had Kees zijn wenkbrauwtjes nog nooit omhoog   geschoten. “Hij vroeg nog of ik een kopje koffie mee ging drinken”, ga ik verder… Maar dan komt het besef bij Kees: “je stond gewoon voor de verkeerde fiets he….geef het maar toe.”

Lees hier de vorige blog van Pip