De paradox van energie

Meestal ben ik moe. Gemiddeld slaap ik zo’n tien uur per nacht, maar ik sta vrijwel iedere dag vermoeid op. Mijn lichaam geeft me het signaal dat ik zelfs meer slaap nodig heb. Als ik daaraan zou toegeven zou ik echt de hele dag in bed liggen. Pas in de middag word ik wakker en tegen bedtijd leef ik op, waardoor in slaap vallen een hele klus is.

Ook na een sociale afspraak kan ik volledig leeg zijn. Thuisgekomen doe ik op de bank een middagdutje om weer wat energie op te doen. Zet mij op een festival en ik ben na twee uur uitgeput en overprikkeld. Maar een marathon? Die ren ik even.

Vorig jaar liep ik de marathon van Londen. Na 42,195 kilometer was mijn lichaam op, maar ik kan me niet herinneren dat ik me ooit zo vitaal voelde.

Terwijl mijn lief mij ondersteunde bij het afdalen van de trap naar de metro, vertelde ik hem dolenthousiast hoe ik de afgelopen vijf uur ervaren had. Aangekomen bij het hotel was het zeker nog geen tijd om naar bed te gaan. Na een warm bad volgde een uitgebreid diner met mijn schoonvader en zijn vriendin, vervolgens betrad ik mijn hotelbed. Toen de euforie dan eindelijk plaatsmaakte voor moeheid, viel ik heerlijk in een diepe slaap.

Annemiek lijdt sinds haar 15e aan zware depressies. Heel ingrijpend, ook voor haar vriend Thom en hun omgeving. Annemiek is ambassadeur voor de Hersenstichting en vertelt openhartig over de impact die dit op haar leven heeft. Bekijk hier het verhaal van Annemiek.