Het regent puzzelstukjes

Ik kon het tijdens het roeien wel uit de roeiboot schreeuwen! Liefst onder een brug, zodat het nog lekker nagalmt. ‘Ik ben depressief! Depressief, depressief!’

Mijn crappy gezondheid wijdde ik al die tijd alleen aan de gevolgen van een hersenbloeding eind 2016. Dit maakte mij zó somber, aan een hersenbloeding kan je weinig doen. Maar 31 januari was ik jarig, en juist omdat mijn verjaardag zo’n dieptepunt was, met energielevels nog lager dan de afgelopen kwartaalcijfers van booking.com, viel het kwartje. Ting!

Dit was top! Een depressie gaat over. Daar kan je wat aan doen! Actie in de taxi! Corona arriveerde en als het dan toch moest komen; was dit een goed moment. Nu de wereld stil stond, kon ik mijn inhaalslag maken. Anders gezegd: Met Peijnenburg in lockdown, kon ik het plakje ontbijtkoek bereiken.

Zo gezegd, zo gedaan. Ik raakte weer gekieteld door leuke dingen. Kwam uit mezelf uit bed om de stad waar ik al anderhalf jaar woon te verkennen en daarboven op kozen vier leuke huisgenoten dit depressieve blije ei om mee te wonen. Ik verhuisde naar ‘Huisje Zonder Zorgen’. Met die belofte liet ik bij het verhuizen een verstoft stripje kalmeringspillen achter.

Natuurlijk is niet alles koek en (bl)ei. Andere klachten zijn hardnekkiger. Studeren? Zo gezegd, niet zomaar gedaan. Mijn geheugen, denkcapaciteit en concentratie zijn aangetast. Bij depressie krimpen bepaalde hersengebieden en platgezegd word je dus ook dommer. En ik die blonde highlights maar de schuld geven!

IJzeren deken

Ook de vermoeidheid valt nog vaak als een ijzeren deken over mij heen, vóóral als ik binnen een halfuur ergens moet zijn. En mijn vriendinnen weekend liep in de soep doordat ik in recordtempo overprikkeld was. Maar beetje bij beetje gaat het beter. Volgens mijn psychiater kan het herstel van mijn depressie, met mijn verminderde veerkracht, één á twee jaar duren. Mij maakt het niet uit. Een halfjaar geleden wist ik niet eens of ik wel een toekomst had.

Nu neem ik er vaak een kijkje, en wat is het mooi daar!

Barbara

Lees hier de vorige blog van Barbara

Barbara kreeg op haar 18e een hersenbloeding. Mogelijk nog één 6 weken daarna. Zij wil met haar blogs graag vertellen hoe het met haar gaat, wat een nasleep van zo’n trauma met je doet, wat voor bijzondere momenten het oplevert, wat je ervan leert, hoe ongelofelijk zwaar het kan zijn maar oók wat het je kan brengen.