Donderwolk

Het is bijna middernacht en ik ben er klaar voor. Buiten gaat het tekeer. De lichtflits, die voor een tel het weiland voor mijn huis zichtbaar maakt, wordt opgevolgd met een enorm kabaal. Zo te horen loopt de donder in, want het licht en het geluid volgen zich steeds sneller op. Ik bouw een toren van Jenga blokken in het midden van het weiland voor mijn huis en ga op veilige afstand staan.  

Met mijn confetti kanon stevig in mijn hand en mijn nietmachine in mijn zak wacht ik tot het licht zich een weg naar mijn gebouwde toren baant. Snel bevries ik de tijd, grijp het gele licht vast, en klim via de bliksem omhoog. Eenmaal boven, ga ik van wolk naar wolk. Ik cloudsurf over de wolken, op zoek naar de wolk met mijn naam erop. Lang hoef ik niet te zoeken, hij is veel groter en grijzer dan de rest. Een echte donderwolk. 

Mijn hartslag trekt een sprintje. Herinneringen die ongevraagd op mijn netvlies verschijnen knipper ik weg. Met gebalde vuisten stort ik mij op de grijze massa. Ik pak hem bij zijn buik en begin hem uit te wringen, zoals je dat ook met een washandje doet. Pas als ik de blaren op mijn handen voel, en van de wolk amper wat over is, verzwak ik mijn grip. Als een ballon trek ik het overgebleven restje om mijn confetti kanon. Ik knal en ik knal en ik knal nog harder totdat de wolk weer vol en bol staat. Tevreden kijk ik naar mijn creatie. Ik knipper nog één keer stevig, maak er mentaal een foto van. Dan vis ik mijn nietmachine uit mijn zak en niet een paar naburige wolken aan elkaar, zodat ik één langwerpig doek krijg. Met in elke hand een uiteinde zweef ik met mijn zelfgemaakte parachute naar beneden. Elegant strijk ik neer op het dakterras van mijn flat. Ik bekijk het uitzicht. In de verte kan ik de toekomst zien.  

De toekomst

Ik zie een jonge vrouw met cowboy laarsjes aan, met zelfgemaakte armbandjes en een likje eyeliner op haar oogleden. Ze viert dat ze net haar laatste bachelor tentamen heeft gehaald en is klaar om aan haar grote reis door Afrika te beginnen. Het is warm, de zon schijnt. Om haar heen vormen zich kleurtjes. Ze steekt haar tong uit. ‘Hmm.. confetti.’ 

Lees hier de vorige blog van Barbara

Barbara kreeg op haar 18e een hersenbloeding. Mogelijk nog één 6 weken daarna. Zij wil met haar blogs graag vertellen hoe het met haar gaat, wat een nasleep van zo’n trauma met je doet, wat voor bijzondere momenten het oplevert, wat je ervan leert, hoe ongelofelijk zwaar het kan zijn maar oók wat het je kan brengen.